Ik heb net een heerlijke (ja, echt waar;-) grote schoonmaak achter de rug en ik zit net op de bank met een kopje thee en de laptop erbij. Ondertussen kijk ik even naar buiten waar het er enigszins grauw uit ziet en ik verheug mij al op de warmere dagen die er vanaf woensdag volgens de weerman aankomen.

Het geeft ook wel wat rust dat het even iets minder weer is (waarschijnlijk is het nu normaal voor de tijd van het jaar;-) want ik moet van mijzelf dan altijd direct naar buiten toe voor een één of andere activiteit, want tja, de zon schijnt. Af en toe steek ik toch een beetje gek in elkaar.

Ik ben aan het genieten van de rust in huis. Beide heren zijn even weg en het komt tegenwoordig zelden meer voor dat ik eventjes alleen ben. Een gekke gewaarwording eigenlijk aangezien ik per definitie iemand ben die daar wel bij gedijt en dat ook nodig heb. Het geeft mij de mogelijkheid om even terug naar de kern te gaan. Een mini trip om de rust in jezelf weer te vinden. Iets dat het afgelopen jaar eigenlijk te weinig is gebeurd.

Ik realiseer mij pas sinds kort de impact die de komst van Olivier in mijn leven heeft gehad. De helicopterview (ik word hier altijd blij van;-) is sinds anderhalve maand weer terug en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik eigenlijk een jaar lang als het ware gewoon ben doorgegaan. Zonder een echte levensvisie (en dit bedoel ik niet dramatisch;-) maar ik probeerde gewoon een weg te vinden in mijn nieuwe situatie.

Pas nu, na een jaar, kan ik helder terugkijken op alle processen die de afgelopen tijd hebben plaatsgevonden en ben ik weer in staat om een richting in mijn leven te kiezen, doelen te formuleren en mijzelf weer op een prominentere plaats in mijn leven te positioneren. Het is soms even zoeken hoe dat ook alweer ging, maar ik kom langzaam maar zeker weer vooruit en ik voel mij weer iets meer ‘Pip’ dan ‘de moeder van Olivier’. En dat maakt mij blij!